“Hou vol, blijf positief, het kan veel erger. Zie het als momenten van bezinning. Wanneer houdt het op? Ik ben er klaar mee, ik doe niet meer mee!”

Herkenbare uitspraken? Ik heb ze allemaal wel voorbij horen komen. Reacties die voortkomen uit hoop, angst, onbegrip. Allemaal menselijke reacties, de een helpend de ander niet zo zeer.

In den beginne hielden we de moed er met elkaar stevig in. We bakten ons suf, gingen lekker buiten trainen en ontdekten nieuwe talenten als thuisonderwijzer, of niet. Maar nu, laten we ons koppie hangen en ondergaan de gevolgen van een ongrijpbare pandemie die de wereld over raast. Een virus dat geen onderscheid maakt in etnische achtergrond, geslacht, rijk, arm, gender of genderneutraal. De een ondergaat het gelaten, de ander stormt de barricade op. Soms tegen beter weten en moraal in. Gewoon omdat de situatie te eng is.

Maar feit is dat we er met elkaar midden in zitten en mee te dealen hebben. Of je het nou leuk vindt of niet. Feit is ook dat jij geen controle hebt over hoe de ander met deze situatie omgaat. Of de ander net zoveel geeft om jouw gezondheid als jij geeft om die van de ander.

Wat is dan de juiste weg? Doe wat je kunt doen om te zorgen voor jouw gezondheid en die van de ander. Respecteer elkaar, geef elkaar de ruimte (en dan niet alleen de letterlijke 1,5 meter). Eet gezond, blijf in beweging en hou contact met de mensen die je lief hebt.

Bovenal: zorg dat jij jezelf aan het einde van dag in de spiegel kunt aankijken en oprecht tegen jezelf kan zeggen dat je goed hebt gehandeld met respect voor jouw gezondheid en dat van je medemens.

“Liefde, vreugde of verdriet
Wat op je weg komt weet je niet
Dus kijk maar niet zo ver vooruit
Het heeft geen nut, je ziet geen fluit.”

Toon Hermans